Jedenasty dzień listopada na trwale wpisał się w świadomość Polaków, jako dzień Narodowego Święta Niepodległości.

Niepodległości, o którą walczyło kilka pokoleń i która została szczęśliwie zwrócona naszej Ojczyźnie w 1918 roku, po 123 latach zaborów. Czy jednak ów dzień naprawdę był przełomowy? Czy Polacy, żyjący sto lat temu bezdyskusyjnie uznali właśnie tą datę za symbol niepodległości? Zapewne, zapytując przechodniów spotkanych na ulicach któregokolwiek miasta w naszym Kraju, o datę odzyskania niepodległości przez Polskę, w 99 procentach usłyszmy oczywistą odpowiedź: 11 listopada.

Istotne fakty

Tymczasem, choć może być to dla nas, współczesnych dosyć dziwne, data ta, wcale nie była tak oczywista dla naszych przodków, świadków odradzania się Rzeczpospolitej w roku 1918. Owszem, 11 listopada był dniem ważnym w skali całego świata. Jest to bowiem ostatni dzień Pierwszej Wojny Światowej, wówczas to podpisano rozejm we francuskim Compiegne, pieczętujący klęskę Państw Centralnych. To, że Polska ponownie pojawi się w gronie niepodległych państw było już pewne, otwartą pozostawała jednak kwestia granic odradzającego się Rzeczypospolitej.

Uroczystości w Polsce

W podnoszącej się z gruzów Polsce prym wiodło jednak Święto Konstytucji Trzeciego Maja, ustanowione przez Parlament już w kwietniu 1919 roku. Natomiast Święto Niepodległości miało charakter nie narodowy, lecz wojskowy. Wojsko Polskie czciło pamięć 11 listopada, jako dnia odzyskania niepodległości, od roku 1920. Najczęściej jednak obchody były przenoszone na najbliższą tej daty niedzielę.

Znaczenie 11 listopada wiązano zaś, nie tyle z podpisaniem traktatu w Compiegne, co z powrotem Józefa Piłsudskiego do Warszawy, po ponad rocznej niewoli w twierdzy magdeburskiej i przekazaniu mu władzy wojskowej przez Radę Regencyjną. Oficjalnie Sejm II Rzeczpospolitej ustanowił 11 listopada Świętem Niepodległości dopiero w roku 1937. Decyzja ta nie była jednak jednomyślną dla całego narodu.

Faktem dzisiaj niemal całkowicie zapomnianym jest to, iż najbardziej poważany ówcześnie organ władzy zwierzchniej odradzającej się Polski, w postaci Rady Regencyjnej, ogłosił niepodległość Polski już 7 października 1918 roku. Dzień ten został jednak wyparty przez 11 listopada, głównie z dwóch przyczyn. Po pierwsze, Rada Regencyjna ogłosiła niepodległość Polski, jako Królestwa, co w żaden sposób nie pasowało do państwa kreującego się na nowoczesną i demokratyczną republikę.

Drugim argumentem przemawiającym przeciwko dacie 7 października był fakt, iż sama Rada powstała w roku 1917 z nadania monarchów Niemiec i Austro-Węgier, próbujących w tym czasie politycznie wykorzystać sprawę polską. Co ciekawe, nawet obecnie (choć, w przytłaczającej mniejszości) istnieją w Polsce zwolennicy październikowej rocznicy, przeważnie będący przedstawicielami organizacji monarchistycznych.

Symbolika uroczystości

Mimo rozbieżności Narodowe Święto Niepodległości to wyjątkowy dzień, w którym Polacy czczą daną im wolność. Nie trudno wówczas zobaczyć symbole narodowe jak flaga Polski, czy kotyliony przypięte do klap marynarek.

Więcej na informacji na ich temat znaleźć można na https://okolicznosciowe.com.pl/blog/.

Warszawskie kościoły mają swoją żywą historię, jednak na tle ich wszystkich wyróżnia się kościół św. Anny, będący kościołem akademickim. Słynie on zarówno ze swojego usytuowania w pobliżu Zamku Królewskiego, jak również z mszy, odprawianych właśnie z myślą o młodych osobach wierzących. Czy warto go odwiedzić?

Początki kościoła św. Anny

Malowniczo położony nieopodal skarpy wiślanej i najważniejszych części miasta, kościół został wzniesiony w XV wieku. Miało to miejsce z intencji Anny z Holszańskich księżnej Mazowieckiej, która była wdową po Bolesławie III.

W 1454 roku księżna sprowadziła z Krakowa do Warszawy franciszkanów z zakonu o surowej regule, którzy od imienia założyciela swojego zakonu zostali tu nazwani Bernardynami. W tym samy roku wzniesiono dla nich pierwszy klasztor i kościół przy ówczesnym trakcie Czerskim. Teren klasztoru znajdował się nieopodal siedziby samej księżnej, choć za murami miasta.

Ze względu na położenie, jak wykazały późniejsze badania, kościół został wzniesiony na kilku warstwach (miejscami nawet czterech) dużych, polnych kamieni, nieregularnie ułożonych. Dzięki temu skarpa została zabezpieczona przed usuwaniem się spod nowego budynku sakralnego. Prawdopodobnie został on wzniesiony z muru pruskiego, w kształcie prostokątnym i tak mały, iż mieścił się w granicach dzisiejszego prezbiterium. Jego budowę ufundowała przede wszystkim księżna Anna, a także mieszczanie Warszawy. W tym okresie nosił on nazwę kościoła pod wezwaniem św. Bernardyna.

Od Bernardyna do Anny

Rozwój miasta sprawił, że zarówno klasztor zaczął się rozbudowywać, jak i coraz więcej wiernych przybywało do kościoła św. Bernardyna. Kiedy w 1515 roku tę część miasta strawił pożar, podjęto decyzje nie tylko o odbudowie, ale również powiększeniu kościoła. Dokonano tego w latach 1515-1518 dzięki darowiznom kolejnej księżnej Anny, wdowy po Konradzie III Rudym, pochodzącej z rodziny Radziwiłłów. Również i tym razem legaty wiernych mieszczan wspomogły odbudowę.

Kiedy w 1518 roku kościół został ukończony, nadano mu podwójne imię: św. Bernardyna i św. Anny. Od tego czasu kościół podlegał modyfikacjom. Pierwszym pomnikiem, który się w nim znalazł, był nagrobek księżnej Anny Radziwiłłówny, jego głównej fundatorki, który jest jednym z pierwszych, wczesnorenesansowych pomników tego typu.

Przez kolejne wieki kościół nie raz ulegał modyfikacjom. W 1864 roku został odebrany Bernardynom, co było represją nałożoną na nich przez władze carskie za pomoc powstańcom w czasie Powstania Styczniowego. Bernardyni zostali wywiezieni i nawet po odzyskaniu przez Polskę niepodległości nie zdołali odzyskać swoich dóbr, a przede wszystkim kościoła. Został on oddany w owym roku duszpasterstwu akademickiemu i otrzymał oficjalną nazwę Kościoła Akademickiego Św. Anny.

A czy warto go odwiedzić? Oczywiście! Obecnie jest on jednym z najpiękniejszych kościołów stolicy. Jest on otwarty na studentów, ale i na osoby starsze, między innymi działa w nim Chór Międzyuczelniany. Mieszczą się przy nim także liczne grupy dyskusyjne i wyznaniowe. Bez wątpienia, wraz z innymi zabytkami, opisanymi między innymi na stronie gazety Kurier Warszawski, stanowi istotny element kultury i religii całego kraju.

Mandolina jest instrumentem smyczkowym, który posiada cztery pary strun strojonych w kwintach. Współcześnie instrument ten cechuje się niewielkimi rozmiarami, ma krótki gryf i okrągłe pudło rezonansowe. Nazwa mandolina wywodzi się z perskiego słowa pandura, bądź z arabskiego określenia dambura.

Mandolina w folklorze

Instrument, jakim jest mandolina jest elementem bardzo często wykorzystywanym zarówno w wiejskim jak i miejskim folklorze. Najczęściej spotykamy go w muzyce Europy południowej oraz wschodniej. Wraz z upływem czasu dotarła również do Ameryki, gdzie wykorzystywano ją w gatunkach takich jak: blues, folk i country.

Za twórcę mandoliny w jej standardowej wersji uważa się Orvilla Gibsona. Stworzył on instrument oparty na konstrukcji skrzypiec, zaś w 1898 roku opatentował go. W latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku powstały pierwsze mandoliny elektryczne.

Mandolinę można wykorzystać w niemalże każdym gatunku muzycznym. Współcześnie stosuje się ją również w muzyce rockowej, chociaż w nieco ograniczonym stopniu. Instrument ten cechuje się niezwykle barwnym brzmieniem, co sprawia, że współcześnie mamy ogromną ilość zwolenników, którzy chętnie uczą się na niej grać.

Nauka gry na mandolinie

Obecnie bardzo często podejmujemy próby nauki gry na mandolinie. Dzieje się tak, dlatego, że mandolina nauka gry nie jest zadaniem trudnym, chociaż należy być systematycznym, aby osiągnąć sukces. Dla miłośników muzyki jest to z całą pewnością instrument, dzięki któremu można tworzyć niezwykłe i szlachetne dla ucha dźwięki.

Naukę gry na mandolinie możemy podjąć samodzielnie, ale również, jeśli chcemy ułatwić sobie to zadanie możemy zapisać się na profesjonalne zajęcia. Lekcje nauki gry na mandolinie przyniosą nam ogromną ilość satysfakcji, zaś regularność pozwoli nam osiągnąć pełną perfekcję. Jeżeli korzystamy z usług profesjonalnej szkoły nie tylko poznajemy mandolinę w teorii, w praktyce, ale możemy również skorzystać z prywatnych konsultacji, które sprawią, że nasza muzyka będzie na najwyższym poziomie.

Cel kursu jest jeden – perfekcyjne opanowanie zasad gry na mandolinie i zaskoczenie swoich bliskich, dźwiękami, które popłyną spod Twoich palców. Na kursie nauczymy się nie tylko chwytów, ale także posiądziemy wiedzę, w jaki sposób stroić instrument. Systematyczne ćwiczenia gry na mandolinie sprawią, że już wkrótce będziesz mógł tworzyć bardzo skomplikowane melodie. Z całą pewnością warto nauczyć się gry na mandolinie i umilać czas znajomym lub rodzinie podczas różnorodnych uroczystości i balów. A może zdecydujesz się na publiczne występy?