Powiększone węzły chłonne wywołują zaniepokojenie, wiele osób wiąże je  z AIDS lub chorobami nowotworowymi. Najczęściej jednak ich przyczyną są zwykłe infekcje bakteryjne lub wirusowe. Z konsultacji lekarskiej należy skorzystać gdy taki stan trwa dłużej.

Gdzie znajdują się węzły chłonne

Wielu pacjentów powiększone węzły chłonne kojarzą się z bólem gardła nie wiedzą natomiast gdzie się one znajdują i jaką pełnią rolę w organizmie. Węzłów chłonnych jest wiele i umiejscowione są one w wielu częściach ciała. Zwykle ich położenie jest symetryczne, a ich położenie to kanały, którymi przepływa limfa. Największe skupiska są pod pachami, za uszami i pod żuchwą. Dużo jest ich także w klatce piersiowej, jamie brzusznej, na twarzy, w biodrach, miednicy czy goleniach. Łącznie w ciele jest kilkaset węzłów.

Rola węzłów chłonnych

Bardzo ważnym elementem układu immunologicznego są węzły chłonne. Podstawową ich rolą jest filtracja limfy, zwanej także chłonką. W niej znajdują się komórki odpornościowe, które dzięki węzłom i kanałom przepływowym rozprzestrzeniają się po całym ciele. Węzły ulegają powiększeniu gdy w chłonce pojawią się bakterie, wirusy lub podejrzane substancje a jej przepływ zostaje wstrzymany. W tym miejscu namnażają się limfocyty i makrofagi aby zwalczyć patogeny.

Objaw powiększonych węzłów chłonnych

Objawy problemów z węzłami chłonnymi są bardzo różnorodne i inaczej się objawiają w zależności od osoby. Czasami nie występują żadne dolegliwości a zmiany chorobowe wykrywane są dopiero za pomocą specjalistycznych badań. Niekiedy podobnie jak przy bólu gardła węzły są znacznie powiększone i bolesne. Może wystąpić również gorączka, osłabienie organizmu, nocne poty, utrata wagi.

Przy jakich chorobach węzły chłonne są powiększone

Choroba, której objawem są powiększone węzły chłonne z dużym stopniu uzależniona jest od ich położenia. W przypadku anginy powiększone są węzły na szyi, pod żuchwą i za uszami. Czasami powiększenie jest skutkiem urazu w okolicy miejsca, gdzie zlokalizowane są węzły. Spotyka się także guzy, mogą to być nowotwory złośliwe jamy ustnej, głowy i szyi. U małych dzieci najczęściej jest to infekcja. W pachwinach powiększenie węzłów chłonnych pojawia się na skutek infekcji bądź urazu tych okolic. Rzadziej świadczy o pojawieniu się chłoniaka, czerniaka lub nowotworu jądra. Do powiększenia węzłów chłonnych najczęściej dochodzi wskutek infekcji bakteryjnej, wirusowej oraz grzybiczej.

Leczenie powiększonych węzłów chłonnych

Ze względu na różne przyczyny powiększenia węzłów chłonnych należy zgłosić się do lekarza. Przy infekcjach wirusowych leczenie jest objawowe, jeżeli infekcja jest bakteryjna często podaję się antybiotyk, który ma  zahamować rozwój patogenów. W przypadku chorób nowotworowych leczenie jest znacznie poważniejsze. Wykonywana jest biopsja i badanie histopatologiczne służące określeniu zmian. Zdarza się, że jedyną metodą leczenia jest usunięcie zaatakowanych węzłów, wraz z przylegającymi do nich tkankami, a następnie wdrożenie radioterapii lub chemioterapii.

Poporodowe zapalenie tarczycy może przebiegać zarówno tak dyskretnie, że pacjentka nawet nie zauważy u siebie jakichkolwiek objawów choroby, jak i może ono doprowadzać do znacznego zmniejszenia komfortu życia. Jakie są przyczyny i objawy poporodowego zapalenia tarczycy? Jak przebiega leczenie? Poporodowe zapalenie tarczycy (łac. thyreoditis post partum) może przebiegać jako nadczynność tarczycy lub niedoczynność tarczycy, ale i może dochodzić do zmiennego pojawiania się u pacjentek obu wymienionych stanów. Poporodowe zapalenie tarczycy nie zawsze wymaga leczenia, mimo to pacjentki cierpiące na nie zdecydowanie powinny być pod opieką endokrynologa – u części z nich rozwija się bowiem przewlekła niedoczynność tarczycy. Problemy dotyczące funkcjonowania gruczołu tarczowego można zaklasyfikować jako poporodowe zapalenie tarczycy wtedy, kiedy dochodzi do nich w ciągu 12 miesięcy od rozwiązania ciąży. Schorzenie nie jest częste, według statystyk występuje ono u około 5 na 100 kobiet, które niedawno przebyły poród.

Poporodowe zapalenie tarczycy: przyczyny

Dokładna przyczyna pojawiania się u pacjentek poporodowego zapalenia tarczycy do dziś nie została jednoznacznie ustalona. O udział w powstawaniu schorzenia podejrzewa się jednak, zachodzące już po urodzeniu dziecka, zmiany dotyczące funkcji układu odpornościowego. Otóż w trakcie trwania ciąży czynność układu odpornościowego fizjologicznie ulega osłabieniu – ma to na celu sprawienie, aby komórki odpornościowe matki nie traktowały płodu jako źródła obcych antygenów, przeciwko któremu mogłaby być skierowana reakcja odpornościowa prowadząca ostatecznie do obumarcia ciąży. W momencie, kiedy dochodzi już do porodu, przedstawiony powyżej stan przestaje obowiązywać – układ odpornościowy powraca do stanu sprzed ciąży, co więcej – jego czynność może być nawet bardziej nasilona niż przed zajściem w ciążę.

Poporodowe zapalenie tarczycy: leczenie

Poporodowe zapalenie tarczycy nie u każdej pacjentki wymaga leczenia – dotyczy to szczególnie tych chorych, u których objawy nie są znacznie nasilone i u których odchylenia w badaniach laboratoryjny nie są znacznego stopnia. W sytuacji, kiedy dolegliwości są natomiast wyjątkowo wyraźnie wyrażone, możliwe jest stosowanie:
1. w fazie nadczynności tarczycy leków zmniejszających przekształcanie w organizmie tarczycowego T4 do bardziej aktywnego T3 – w tym celu stosuje się, zaliczany do grupy beta-blokerów, propranolol
2. preparatów lewotyroksyny, które stanowią podstawową metodę leczenia fazy niedoczynności tarczycy. Najistotniejsze jest leczenie pacjentek będących w stanie niedoczynności tarczycy. Terapię prowadzi się przez zróżnicowany czas, zazwyczaj sięga on 6-12 miesięcy. Lekarz (bazując na wynikach badań hormonalnych) może po jakimś czasie podjąć próbę odstawienia lewotyroksyny, jednakże w tym okresie pacjentka musi się znajdować początkowo pod jego stałą kontrolą i mieć regularnie (co kilka tygodni) wykonywane badania hormonalne. Dopiero po upewnieniu się, że gospodarka hormonami tarczycy uległa ustabilizowaniu, możliwe staje się całkowite zaprzestanie suplementacji hormonów tarczycowych.

Arytmia serca polega na schorzeniach rytmu serca objawiających się przyśpieszeniem, zwolnieniem czy nieregularnościami. Zdrowe serce bije miarowo, natomiast są sytuacje, jeśli nasze serce zaczyna bić niezwykle łatwo. Serce czasem przyśpiesza własną pracę pod wpływem emocji lub wysiłku. Natomiast, jeśli serce przyspiesza bez wyraźnej etiologie, należy udać się do specjalisty. Czasami arytmia serca jest banalnym kłopotem, natomiast często jest powiązana z dużymi konsekwencjami, chociażby zagrażającymi życiu. Arytmia komorowa może mieć charakter napadowy, czyli pojawia się okresowo czy długotrwały, czyli trzyma się przez długi okres. Wraz z wiekiem rozwija się ryzyko nastąpienia arytmii serca. Przeczytaj zatem, które są etiologie oraz sygnały arytmii.

Arytmia serca – sygnały

Schorzenia rytmu serca potrafią dawać rozmaite sygnały, a czasem potrafią występować zupełnie bezobjawowo. Objawy mają inny rodzaj w współzależności od typu schorzenia, natomiast niejednokrotnie używane jest kołatanie serca (odczucie szybkiego, nierównego bicia serca). Czasami chorzy odczuwają odczucie szarpnięcia w strefie serca, nagłą potrzebę kaszlu oraz dławienie. Odczucie to jest tylko chwilę oraz instynktownie ustępuje, chociaż u pewnych osób nawraca. Pojawia się także zwolnione oraz trwałe kołatanie serca i tzw. skurcze dodatkowe. W trakcie dodatkowych skurczy pacjent ma wrażenie „przeskakiwania” w klatce piersiowej, a chociażby zajmowania się na sekundę pracy serca. Dla chorego skurcze stanowią dodatkowy dyskomfort. Skurcze, które pojawiają się niezwykle powszechnie określane są częstoskurczem (poważny typ schorzeń). Pacjent na skutek częstoskurczu czuje dodatkowe choroby w formie zawrotów głowy, uczucia dławienia, zasłabnięcia (niezwykle szybka czy niezwykle można arytmia serca) oraz powszechnie utraty świadomości.
Kolejne sygnały będące w arytmii serca to:
1. duszności,
2. uciski w klatce piersiowej,
3. zmęczenie.
Objawy chorobowe potrafią także zależeć od lokalizacji ogniska dodatkowo wytwarzanych bodźców elektrycznych i współistniejących chorób. Częstoskurcz zwiększa ucisk wieńcowy u osób z miażdżycą tętnic wieńcowych i zwiększa sygnały niewydajności serca.

Arytmia – leczenie

Leczenie schorzeń rytmu serca zależą od typu arytmii, jej nasilenia i występujących symptomów. Zadaniem specjalisty jest określenie, lub schorzenia mają charakter delikatny lub złośliwy. Najodpowiedniejsze wyniki leczenia występują, jeśli etiologia arytmii wydaje się usunąć, np. zabiegowe leczenie zastawek, schorzenia hormonalne. Leczenie to nie tylko stosowanie leków farmakologicznych oraz zabiegi chirurgiczne. Istotna jest zmiana trybie życia. Chorzy winni zadbać o własną dietę oraz rozwijać wagę ciała na pewnym poziomie. Negatywnie oddziałuje palenie tytoniu! Więc warto natychmiast rzucić palenie (wiąże się to i do członków rodziny). Także wielkie znaczenie ma leczenie współistniejących choroby, np.: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, jak i podniesiony cholesterol.
Środkami niejednokrotnie stosowanymi w schorzeniach rytmu serca są:
1. glikozydy,
2. amiodaron (może skutkować efekty uboczne),
3. beta-blokery (zwłaszcza u chorych z dolegliwością niedokrwienną serca czy nadciśnieniem tętniczym),
4. propafenon – u pewnej grupy pacjentów z migotaniem przedsionków,
5. antagoniści wapnia (mniej efektywne, powoduje niewiele działań niepożądanych).

 Każde badanie, które prowadzi do wykrycia groźnej choroby, jest niezwykle istotne i ważne. Tak samo jest przypadku ASO, a więc badania, które wykonuje się w przypadku podejrzenia zakażeniem paciorkowcem. ASO, a więc antystreptoliza, wykrywa również wszelkiego rodzaju chorobę reumatyczną. A należy pamiętać, że powikłania po wyżej wymienionych chorobach mogą być poważne, a w krytycznych przypadkach mogą prowadzić do trwałej utraty zdrowia, a nawet życia. Zatem nie zwlekajmy, tylko udajmy się jak najszybciej do lekarza, jeśli widzimy jakiekolwiek niepokojące nas objawy.

Rodzaje paciorkowców

Paciorkowce są rodzajem bakterii, które występują w naszych tkankach. Co prawda wiele z nich nie jest groźna, ale zdarzają się również takie rodzaje paciorkowców, które powodują liczne choroby. Do najczęstszych rodzajów paciorkowców, które pojawiają się w organizmie człowieka, to paciorkowce ropne, prowadzące chociażby do częstego bólu gardła, anginy czy też zapalenia ucha. Trzeba zwracać uwagę na higienę osobistą. Na przykład przed przystąpieniem do jedzenia należy starannie umyć ręce, a także sztućce, którymi będziemy się posługiwać przy konsumpcji wcześniej przygotowanego posiłku. Kolejnym typem tego schorzenia jest tak zwany paciorkowiec bezmleczności, który co prawda należy do grupy mniej groźnych paciorkowców, a uważać na niego muszą przede wszystkim przyszłe mamy. Dlaczego? A no dlatego, że paciorkowce bezmleczności występują głównie w drogach rodnych kobiety. Podczas leczenia antybiotykami, na przykład podczas grypy, musimy pamiętać, że grozi nam choroba paciorkowca kałowego. Zwykle niegroźny, ale uwidacznia się podczas choroby człowieka.

Ujemnie znaczy dobrze

Zwykle jeśli coś jest na minut w naszym życiu, to oznacza stratę, brak sukcesu czy chorobę. Inaczej jest w przypadku wyników badania ASO. Jeśli wynik tego badania będzie właśnie ujemny, wówczas możemy być spokojni o swoje zdrowie. Taki wynik gwarantuje, że pacjenci w ostatnich latach nie zakazili się żadnym paciorkowcem. Z kolei w przypadku dodatniego wyniku należy natychmiast podjąć odpowiednie leczenie. Bowiem taki wynik oznacza, że pacjent jest zakażony paciorkowcem.
Co zatem robić, aby nie móc martwić się o stan swojego zdrowia i uniknąć zakażenia paciorkowcem? Na pewno trzeba zadbać o naszą odporność, wyeliminować stres, albo chociaż go ograniczyć do minimum, a także być aktywnym fizycznie. Zdrowy tryb życia człowieka to niemalże gwarancja, że ta choroba nigdy nas nie dotknie. Badanie ASO również pomoże rozpoznać chorobę reumatyczną, zwykle dotykającą osób dorosłych oraz tych w podeszłym wieku. Dzięki wcześniejszemu wykryciu możemy zaopatrzyć się w odpowiednie leki, które będą prowadzić do poprawy naszego stanu zdrowia, a co za tym idzie lepszego samopoczucia.

Zatem tak jak we wszystkich chorobach – im wcześniejsze wykrycia i próba podjęcia leczenia, tym większa szansa na to, że choroba z nami przegra, a my będziemy żyć pełnią swojego życia.