Jedną z najważniejszych instynktownych potrzeb człowieka jest poczucie akceptacji. Gdy nie będziemy mieli takiego poczucia, to podświadomie będziemy dążyli do zdobycia jego manipulując ludźmi w celu, by je sobie zapewnić.
Akceptacja nas takimi, jakimi jesteśmy szczególnie przez osoby nam najbliższe jest motorem, który pobudza nas do życia i działania, a brak jej może być tłumikiem, który zahamuje nasz rozwój i nas stłamsi.
Bardzo ważną rolę, może nawet najważniejszą w tej kwestii pełnią rodzice, którzy akceptują swoje dziecko ze wszystkimi jego zaletami i wadami – bądź nie akceptują, jakoby odrzucając go takim, jakim jest.
Akceptacja dziecka przez rodziców rozbudowuje dziecku skrzydła.
Każdemu z nas zdarzyło się być może zauważyć – dziecko w jakimś stopniu pokrzywdzone przez los, a jednocześnie radosne, pełne życia i chęci do zdobywania świata. To zasługa mądrych rodziców.
I druga strona medalu – inne dziecko w pełni rozwinięte fizycznie i psychicznie, a jednocześnie smutne, przygnębione, apatyczne, bojące się wychylić poza przeciętność, można rzec bojące się jakiegokolwiek działania i świata.
Dziecko które już na starcie zostało zniszczone przez swoich rodziców, którzy nie okazali mu swojej akceptacji. I tym samym podcięli skrzydła swojemu dziecku na początku jego drogi życiowej.
Otrzymywana akceptacja jest mocą i to w każdym wieku, lecz w latach dziecięcych i młodzieńczych ma największe znaczenie, gdyż wtedy młody organizm zdobywa podstawy do dorosłego życia.
Gdy akceptacja w tym okresie będzie mu szczędzona – sam również w życiu dorosłym nie będzie potrafił jej okazywać innym.
Przypuszczalnie też nigdy nie zauważy swoich zalet i nie zaakceptuje swoich słabości i wad, które przecież obok zalet wszyscy posiadamy.
